Trudne zachowanie dziecka - objaw problemu zdrowotnego cz. 2

Co robić, gdy zauważymy jeden lub więcej z symptomów opisanych w pierwszej części artykułu?

1. Skonsultuj się z pediatrą.
   Najważniejszym jest, aby rodzic nie został sam z problemem. Warto więc wybrać się do pediatry – lekarz wykona badania (np. badania krwi i moczu), dokona obserwacji dziecka, wyrazi swoją fachową opinię na temat zachowań dziecka, które nas niepokoją.
   
   
2. Skonsultuj się z innym lekarzem specjalistą.
   Po wykonaniu podstawowych badań pediatra może skierować dziecko na badania specjalistyczne, które wykluczą lub potwierdzą występowanie schorzenia czy zaburzenia. Jeżeli pediatra nie da nam skierowania, a my czujemy potrzebę skonsultowania się z innym specjalistą – mamy pełne prawo to uczynić. Możemy sami poprosić pediatrę o skierowanie lub udać się do specjalisty prywatnie, co jednak wiążę się z większymi kosztami.
   
   Do jakiego specjalisty można się zgłosić? W zależności od obserwowanego problemu mogą to być m.in. lekarze następujących specjalizacji:
   • audiolog (problemy ze słuchem),
   • alergolog (reakcje uczuleniowe),
   • dermatolog (problemy skórne),
   • dietetyk/psychodietetyk/psycholog żywienia (problemy związane z odżywianiem się),
   • fizjoterapeuta (wady postawy),
   • laryngolog (problemy z gardłem, uszami, nosem),
   • logopeda (kształtowanie odpowiednich nawyków mowy, korekcja wad wymowy),
   • neurolog (zaburzenia neurologiczne lub poznawcze),
   • okulista (choroby oczu),
   • optometrysta (pomiar wady oka i dobór odpowiednich mocy soczewek okularowych),
   • ortopeda (uszkodzenia narządu ruchu),
   • psychiatra (zaburzenia psychiczne, wymagające podawania leków),
   • psycholog (problemy z zachowaniem, emocjami lub problemy w sferze społecznej),
   • stomatolog (dbanie o zęby i jamę ustną).
3. Zadbaj o siebie.
   Jeżeli lekarze wykluczą wszelkie nieprawidłowości w rozwoju fizjologicznym i psychicznym dziecka, warto wtedy zadać sobie kilka pytań i spróbować odpowiedzieć na nie w miarę możliwości szczerze i obiektywnie: dlaczego dla mnie te zachowania mojego dziecka są tak frustrujące, męczące, powodujące poczucie bezradności, poczucie winy i agresję? Może trudność tkwi we mnie – czy moje oczekiwania w stosunku do dziecka nie są zbyt wygórowane? Czy moje wyobrażenia na temat bycia rodzicem nie odbiegają zbyt mocno od rzeczywistości? Czy spodziewałam się takich sytuacji problemowych przed narodzinami dziecka? Czy nie jestem zbyt zmęczona, wyczerpana, wypalona? Czy mam wystarczające wsparcie ze strony partnera, rodziny, przyjaciół, znajomych, pracodawcy?

Jeżeli czujesz, że powyższe wątpliwości Cię dotyczą, warto zacząć działać i wprowadzać konkretne zmiany. Na początek możesz spróbować zanalizować i ocenić swoją sytuację samodzielnie. Jeśli się nie uda, poproś o pomoc w wykonaniu tego zadania kogoś bliskiego i zaufanego. W przypadku gdy to również nie będzie wystarczające, warto wybrać się do specjalisty: psychologa lub psychoterapeuty. Zaproponuje on indywidualnie dobrane metody profesjonalnego wsparcia. które pomogą w rozwiązywaniu trudnych sytuacji. Dostarczą Ci nowych pomysłów na to, jak radzić sobie z problemami i czerpać większą satysfakcję z faktu bycia rodzicem.